«Η Τουρκία χαράζει “σύνορα της καρδιάς” – Η Ελλάδα βυθίζεται σε αυταπάτες»

Τις τελευταίες εβδομάδες ο πρόεδρος της Τουρκίας, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, δεν σταματά να μιλά για τα περίφημα «σύνορα της καρδιάς» των Τούρκων. Ένας όρος φορτισμένος, με αναφορές σε χαμένους «παραδείσους» της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, που για τον τουρκικό λαό λειτουργεί ως προπαγανδιστικό όπλο, καλλιεργώντας νοσταλγία και αλυτρωτισμό.

Η σκληρή αλήθεια για τον τουρκικό επεκτατισμό και την ελληνική αδράνεια

Για εμάς όμως, τους Έλληνες, δεν είναι απλώς μια ρητορική υπερβολή, είναι μια ξεκάθαρη απειλή, μια απόπειρα δημιουργίας τετελεσμένων που πατούν πάνω στην αδυναμία και την απραξία της ελληνικής πλευράς.

Το τουρκικό αφήγημα και η πραγματικότητα

Η Άγκυρα εδώ και δεκαετίες εργαλειοποιεί την Ιστορία. Ο Ερντογάν επικαλείται τα τζαμιά που άφησαν πίσω τους οι Οθωμανοί στα ελληνικά νησιά, για να στηρίξει τον παραλογισμό ότι «το Αιγαίο είναι τουρκικό».

Η Ιστορία όμως είναι αμείλικτη: από τους Ίωνες, τους Αιολείς και τους Αχαιούς στη Μικρά Ασία, μέχρι τη Σμύρνη, την Έφεσο, την Τροία και την Καππαδοκία, τα ίχνη του ελληνικού πολιτισμού είναι παντού. Τα τουρκικά μνημεία είναι απλώς τα σημάδια πρόσκαιρων κατακτητών.

Κι αν ο Ερντογάν «θυμάται» τις οθωμανικές κατακτήσεις, ας θυμηθεί και τις γενοκτονίες που σημάδεψαν τη δική του ιστορία: Ποντίων, Μικρασιατών, Αρμενίων. Αυτές είναι οι πραγματικές «σελίδες δόξας» που κρύβει πίσω από τον λαϊκισμό του.

Η Κύπρος – το μόνιμο αγκάθι

Η κατοχή της μισής Κύπρου παραμένει η πιο κραυγαλέα απόδειξη του τουρκικού επεκτατισμού. Εδώ και 50 χρόνια, η Τουρκία αγνοεί τα ψηφίσματα του ΟΗΕ που ζητούν την αποχώρηση των στρατευμάτων της και την αποκατάσταση της κυριαρχίας της Κυπριακής Δημοκρατίας. Το «ψευδοκράτος» του Ντενκτάς – σήμερα υπό τον Τατάρ – παραμένει μη αναγνωρισμένο από κανέναν διεθνή οργανισμό, εκτός φυσικά από την Άγκυρα.

Κι όμως, η διεθνής κοινότητα αντιμετωπίζει την Τουρκία με «γάντια». Την ίδια ώρα που η Ρωσία τιμωρείται με βαριές κυρώσεις για την προσάρτηση της Κριμαίας και την εισβολή στην Ουκρανία, η Τουρκία συνεχίζει ανενόχλητη να κατέχει κυπριακά εδάφη. Αυτή η διπλή μέτρηση αποκαλύπτει όχι μόνο την υποκρισία της Δύσης, αλλά και τη δική μας αδυναμία να επιβάλουμε το δίκιο μας.

Η κατοχή της μισής Κύπρου παραμένει η πιο κραυγαλέα απόδειξη του τουρκικού επεκτατισμού.

Η ελληνική αδράνεια και οι αυταπάτες

Απέναντι σε όλα αυτά, ποια είναι η στάση της Ελλάδας; Μια συνεχής επίκληση στο «διεθνές δίκαιο» και μια μανία εξοπλισμών. Ναι, η χώρα μας χρειάζεται αποτρεπτική ισχύ – όμως τα όπλα από μόνα τους δεν φτάνουν. Ιδίως όταν σε δέκα ή είκοσι χρόνια δεν θα υπάρχουν αρκετοί νέοι για να τα χειριστούν. Η υπογεννητικότητα είναι ο μεγαλύτερος εθνικός κίνδυνος. Χωρίς ανθρώπινο δυναμικό, χωρίς νέους Έλληνες να στελεχώσουν στρατό, πανεπιστήμια και κοινωνία, καμία φρεγάτα και κανένα Rafale δεν θα μας σώσει.

Αιγαίο, Κύπρος, υπογεννητικότητα: Οι απειλές που αγνοούμε μέχρι να είναι αργά

Επιπλέον, η διπλωματία μας έχει καταντήσει παθητική. Περιμένουμε την Ευρώπη και τις ΗΠΑ να μας σώσουν, την ώρα που γνωρίζουμε πως τα δικά τους συμφέροντα είναι συγκυριακά και όχι ταυτισμένα με τα δικά μας. Δεν καταγγέλλουμε με την απαιτούμενη ένταση τις παραβιάσεις στο Αιγαίο, δεν απαιτούμε κυρώσεις για την Κύπρο, δεν αξιοποιούμε όπως θα έπρεπε τις στρατηγικές συνεργασίες με Γαλλία, Ισραήλ, Αίγυπτο.

Αυτή η διπλή μέτρηση αποκαλύπτει όχι μόνο την υποκρισία της Δύσης, αλλά και τη δική μας αδυναμία να επιβάλουμε το δίκιο μας.

Η σημερινή κυβέρνηση, όπως και οι προηγούμενες, δείχνει να μην μπορεί ή να μην θέλει να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Ο πολιτικός κόσμος φοβάται να μιλήσει με καθαρά λόγια, φοβάται να χαράξει μια εθνική στρατηγική που θα στηρίζεται στην αποφασιστικότητα και όχι στην ελπίδα ότι «κάποιος άλλος» θα μας βγάλει από τη δύσκολη θέση.

Το διεθνές δίκαιο είναι με το μέρος μας – αλλά θέλει πυγμή

Ας τα πούμε ξεκάθαρα:

Η Συνθήκη της Λωζάνης (1923) καθορίζει τα ελληνικά σύνορα και δεν αμφισβητείται. Η Τουρκία υπέγραψε και δεσμεύτηκε.
Η Συνθήκη των Παρισίων (1947) παραχώρησε τα Δωδεκάνησα στην Ελλάδα με πλήρη κυριαρχία. Δεν υπάρχει κανένα «γκρίζο» σημείο.
Η Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας (UNCLOS 1982), την οποία έχει κυρώσει η Ελλάδα αλλά όχι η Τουρκία, αναγνωρίζει ρητά πλήρη δικαιώματα σε όλα τα νησιά για ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδα. Η διεθνής κοινότητα στηρίζει αυτή τη θέση.
Ο Καταστατικός Χάρτης του ΟΗΕ απαγορεύει την απειλή χρήσης βίας. Η Τουρκία τον παραβιάζει καθημερινά με τις δηλώσεις της περί «νέας Γαλάζιας Πατρίδας».

Έχουμε, λοιπόν, το δίκιο με το μέρος μας. Αυτό όμως δεν αρκεί. Το Διεθνές Δίκαιο είναι σαν το σπαθί: αν δεν το κρατήσεις σταθερά, αν δεν το χρησιμοποιήσεις με θάρρος, μένει άχρηστο.

Την ίδια ώρα που η Ρωσία τιμωρείται με βαριές κυρώσεις για την προσάρτηση της Κριμαίας και την εισβολή στην Ουκρανία, η Τουρκία συνεχίζει ανενόχλητη να κατέχει κυπριακά εδάφη.

Η επόμενη μέρα – Τι πρέπει να κάνει η Ελλάδα

Εθνική διπλωματική εκστρατεία: Να κινηθούμε οργανωμένα στον ΟΗΕ και στην Ε.Ε., με ξεκάθαρα στοιχεία για τις τουρκικές παραβιάσεις. Όχι εκκλήσεις, αλλά απαιτήσεις.
Αξιοποίηση συμμαχιών με ουσία: Η Γαλλία έχει δείξει διάθεση να στηρίξει την Ελλάδα στρατιωτικά. Το Ισραήλ και η Αίγυπτος έχουν συμφέρον να περιορίσουν την τουρκική επιρροή στην Ανατολική Μεσόγειο. Αυτές οι συμμαχίες πρέπει να γίνουν πράξη, με κοινές ασκήσεις και δεσμευτικές ρήτρες.
Επένδυση στον πληθυσμό: Χωρίς νέους, χωρίς γεννήσεις, το έθνος σβήνει. Η υπογεννητικότητα είναι στρατηγική απειλή, όχι απλώς κοινωνικό πρόβλημα.
Αμυντική αυτοδυναμία: Τα όπλα πρέπει να συνοδεύονται από εγχώρια παραγωγή και στρατηγικό δόγμα αποτροπής. Δεν μπορούμε να εξαρτόμαστε από το αν οι Γάλλοι ή οι Αμερικανοί θα μας δώσουν πυρομαχικά την κρίσιμη ώρα.
Εθνική ενότητα και καθαρός λόγος: Οι Έλληνες πρέπει να ξέρουμε την αλήθεια. Όχι καθησυχαστικά ψέματα, όχι «όλα καλά».

Προειδοποίηση – Η ώρα της αφύπνισης

Αν συνεχίσουμε να επαναπαυόμαστε, η Τουρκία θα επιβάλει τα τετελεσμένα της. Σήμερα μιλά για «σύνορα της καρδιάς». Αύριο μπορεί να επιχειρήσει «σύνορα της πράξης». Κι αν δεν είμαστε έτοιμοι, η Ιστορία θα μας καταδικάσει όπως καταδίκασε εκείνους που πίστευαν ότι οι κατακτητές θα σταματούσαν από μόνοι τους.

Η Ελλάδα χρειάζεται μια νέα στρατηγική, στηριγμένη σε διεθνές δίκαιο με πυγμή, σε πραγματικές συμμαχίες και πάνω απ’ όλα σε λαϊκή επαγρύπνηση. Γιατί τα σύνορα της καρδιάς των Ελλήνων δεν είναι χάρτες φανταστικοί – είναι η ίδια μας η ελευθερία, η ιστορία και η αξιοπρέπεια.