Physical Address
304 North Cardinal St.
Dorchester Center, MA 02124
Από τις αυξήσεις στα «επιδόματα – ντροπή»
Ένα déjà vu που πληρώνουμε ξανά
Στις αρχές του 2010, όταν η οικονομική κρίση έφτασε στο αποκορύφωμά της και η πολιτική ηγεσία αναγκάστηκε να πάρει σκληρές αποφάσεις, ακούσαμε και μάθαμε πολλά. Ανάμεσα σε αυτά, ακούσαμε πολιτικούς να ειρωνεύονται εργαζόμενους που λάμβαναν επιδόματα, τα οποία η ίδια η Πολιτεία τους είχε θεσπίσει.
Μας έλεγαν τότε ότι ήταν «παράλογο» να παίρνει κάποιος, για παράδειγμα, επίδομα έγκαιρης προσέλευσης, σαν να ήταν προνόμιο και όχι στοιχειώδης επαγγελματική υποχρέωση, ενώ οι ίδιοι είχαν θεσπίσει το συγκεκριμένο επίδομα, αντί πραγματικής αύξησης όταν ήθελαν να υφαρπάξουν την ψήφο του Έλληνα εργαζόμενου, παρουσιάζοντάς τα ως απόδειξη της ελληνικής «παθογένειας».
Μας παρουσίαζαν αυτά τα επιδόματα ως σύμβολο σπατάλης, ως παράδειγμα του «τι πήγε στραβά» στην ελληνική οικονομία. Ήταν ένα από τα βασικά επιχειρήματα για τις δραστικές περικοπές που ακολούθησαν.
Σήμερα, 15 χρόνια μετά, ζούμε το ίδιο έργο από την ανάποδη.
Η κυβέρνηση, αφού διέλυσε μισθούς και συντάξεις, αφού απαξίωσε τον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, επιστρέφει ξανά στα επιδόματα, όχι όμως ως στοιχείο ενός βιώσιμου μισθολογικού πλάνου, αλλά ως εργαλείο κατευνασμού.
Δίνει επιδόματα αντί για αυξήσεις, επιλέγοντας το προσωρινό μπάλωμα αντί για τη δομική λύση. Έτσι, εκεί που κάποτε λοιδορούσαν τους εργαζόμενους που λάμβαναν επιδόματα, τώρα οι ίδιοι κυβερνώντες χρησιμοποιούν την ίδια τακτική για να αποφύγουν να μιλήσουν για πραγματικές βελτιώσεις στους μισθούς.
Και όλα αυτά σε μια περίοδο που οι τιμές στα βασικά αγαθά, τα ενοίκια και το κόστος ζωής έχουν εκτοξευθεί.
Κάθε τόσο, ανακοινώνονται νέα βοηθήματα: «market pass», «fuel pass», «youth pass». Μικρά ποσά, που δίνονται επιλεκτικά και προσωρινά, σαν “παυσίπονα” για να κρύψουν το πραγματικό πρόβλημα: τους χαμηλούς μισθούς και το δυσβάσταχτο κόστος ζωής.
Έτσι, εκείνοι που πριν χρόνια αποδομούσαν τα επιδόματα, τώρα τα χρησιμοποιούν ως εργαλείο κατευνασμού. Και ο κύκλος συνεχίζεται: χαμηλοί μισθοί, εξάρτηση από προσωρινές ενισχύσεις, και μια οικονομία που δεν επιτρέπει στους εργαζόμενους να σταθούν στα πόδια τους.
Ο πρόσφατος ανασχηματισμός έρχεται να ρίξει κι άλλη «στάχτη στα μάτια», με ένα υπερμεγέθες κυβερνητικό σχήμα 62 υπουργών – τη μεγαλύτερη κυβέρνηση στην πρόσφατη ιστορία, από μια παράταξη που προεκλογικά υποσχόταν «λιγότερο κράτος» και «αποτελεσματικότητα».
Αλλά το πρόβλημα παραμένει: Γιατί αντί για αξιοπρεπείς μισθούς, συνεχίζουν να μοιράζουν ψίχουλα;
Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Και αυτή τη φορά, το déjà vu δεν είναι απλώς ενοχλητικό. Είναι εξοργιστικό.
