(1919-2019) 100 χρόνια μετά, μια Συνθηκολόγηση, ίδια Παγίδα

Πριν την ανεξαρτησία της ΠΓΔΜ από την Γιουγκοσλαβία το 1991 , ίσχυαν άλλες Συνθήκες όπου και η Ελλάδα, όπως πάντα είχε τον πρώτο και τελευταίο λόγο αλλά δεν ήταν η μόνη χώρα που είχε λόγο.

Η Συνθήκη του Νεϊγύ που υπογράφηκε στις 27 Νοεμβρίου 1919 στην κωμόπολη (Neuilly sur Seine) μεταξύ της Βουλγαρίας και των νικητριών δυνάμεων του Α’ Παγκοσμίου πολέμου, και συγκεκριμένα με τις Αγγλία, Γαλλία, ΗΠΑ και Ιταλία ως “Προέχουσες Δυνάμεις”, και με τη συμμετοχή των Βέλγιο, Κίνα, Κούβα, Ελλάδα, Χετζάτζ (μεταγενέστερα Σαουδική Αραβία), Πολωνία, Πορτογαλία, Ρουμανία, Γιουγκοσλαβία, Ταΐλάνδη και Τσεχοσλοβακία, ως συμμάχων και συμβαλλομένων δυνάμεων των πρώτων.

Με τη συνθήκη αυτή, που από τη βουλγαρική ιστοριογραφία έχει χαρακτηριστεί ως η δεύτερη εθνική καταστροφή, η Βουλγαρία υποχρεώθηκε σε υποχωρήσεις και μη διεκδικήσεις ως, η χαμένη στον Πόλεμο.
Μία από αυτές ως Κύρια συνθηκολόγηση, ήταν η παραχώρηση εδαφών & Την παραίτησή της υπέρ των “Προεχουσών Δυνάμεων” όλων των κυριαρχικών της δικαιωμάτων επί της μεσημβρινής δυτικής Θράκης και με την υποχρέωση ν΄ αναγνωρίσει εκ των προτέρων τις μεταγενέστερες αποφάσεις των Δυνάμεων περί αυτής. (Σημειώνεται ότι η παραίτηση αυτή είχε ως αποτέλεσμα την μετέπειτα παραχώρηση των εδαφών αυτών στην Ελλάδα με την Συνθήκη των Σεβρών ένα χρόνο μετά, και τον αποκλεισμό της βουλγαρικής εξόδου στο Αιγαίο πέλαγος).

Με την συνθήκη λοιπόν αυτή Η Νότιος Μακεδονία ενώθη και Πάλι με την Ελλάδα, ενώ ένα κομμάτι Γης η Βόρεια Μακεδονία εδόθη στην Γιουγκοσλαβία μετά από την εισροή προσφύγων σε διαφορές περιοχές της Ελλάδος και των γύρω χωρών.

Απόσπασμα της εφημερίδας Ελεύθερος Τύπος της Αμερικής εν έτη 1944 που φιλοξενεί άρθρο του Ζόσεφ Ρώσσεκ αντιγράφοντας σημεία από το βιβλίο του  καθηγητή Ανσέλ με τίτλο << Μακεδονία >> δημοσιευμένο το 1930 στο Παρίσι.

Ταυτόχρονα με την κύρια συνθήκη η Βουλγαρία υπόγραψε ειδική συνθήκη με την Ελλάδα περί εθελουσίας αμοιβαίας μετανάστευσης των εκατέρωθεν μειονοτήτων εκ της οποίας και ακολούθησε εθελουσία ανταλλαγή πληθυσμών.
Σημειώνεται όμως ότι η Ελλάδα συμμετείχε στον πόλεμο, στο τέλος του 1917, χωρίς όμως προηγουμένως να έχει συνάψει συμφωνία με τους Συμμάχους για τα οφέλη που θα αποκόμιζε από την πολεμική της συμβολή. Έτσι ο τότε Έλληνας Πρωθυπουργός Ε. Βενιζέλος  που συμμετείχε στη υπογραφή της συνθήκης αυτής, αρκέσθηκε στην ελεύθερη αυτοδιάθεση των λαών και την κύρια προβολή των ελληνικών αξιώσεων σε Μελλοντική καταλληλότερη στιγμή.

Αυτή η Αξίωση υπέρ της Ελλάδος είναι και το κλειδί που σκούριασε 100 χρόνια μετά, αλλά ακόμη παραμένει ανοικτό το ενδεχόμενο να είναι η καταλληλότερη στιγμή.
Πάνω σε αυτή την Συνθήκη, που κανείς δεν αναφέρεται , κάθονταν όλες οι Διπλωματικές και Πολιτικές συζητήσεις περί της ονομασίας όλα αυτά τα χρόνια, και κανείς πολιτικός δεν μπορούσε αλλά και δεν μπορεί να ακυρώσει.

Από το 1991, έτος ανεξαρτησίας της πΓΔΜ, μέχρι και σήμερα συνεχίζεται η πολιτική και διπλωματική διαμάχη για τη χρήση του ονόματος «Μακεδονία» στο συνταγματικό όνομα της Γείτονος. Η Ελλάδα υποστηρίζει ότι η ονομασία Μακεδονία είναι αναμφίβολα ιστορική και πολιτιστική κληρονομιά. Θεωρεί ότι η ιστορία της Μακεδονίας και ειδικά η συγκεκριμένη ονομασία δεν είναι διαπραγματεύσιμη και ως πατρική ταυτότητα και κληρονομιά δε δύναται να παραχωρηθεί σε τρίτους.
Μια και το 1919 είχε παραχωρηθεί στην τότε ενωμένη Γιουγκοσλαβία ως επαρχία και ΟΧΙ ως Ανεξάρτητο Κράτος.
Είναι και το Βασικό πάτημα του Υπουργού Αμύνης της Ελλάδος και Προέδρου των ΑΝ.ΕΛΛ. Πάνου Καμμένου, που επιχειρεί να διασώσει τον Όρο Μακεδονία 100 χρόνια μετά από μια Συνθηκολόγηση που δεν Ωφελεί την Ελλάδα.

Η χώρα έχει καθιερωθεί διεθνώς (εκτός Ελλάδας) στον καθημερινό δημόσιο λόγο ως Μακεδονία, όνομα με το οποίο είναι επίσης γνωστό το ελληνικό γεωγραφικό διαμέρισμα της Μακεδονίας και η ευρύτερη περιοχή της Μακεδονίας. Οι επίσημες Ελληνικές αρχές αναφέρονται στο κράτος ως «η Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας», όρος ο οποίος χρησιμοποιείται και από όλους τους διεθνείς οργανισμούς, όπως ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών, η Ευρωπαϊκή Ένωση, το Συμβούλιο της Ευρώπης, το ΝΑΤΟ και πολλά κράτη.

Στον καθημερινό δημόσιο λόγο εντός Ελλάδος η χώρα αναφέρεται ως «Σκόπια» ή «κράτος των Σκοπίων».
Πολλά κράτη την έχουν αναγνωρίσει και με το συνταγματικό της όνομα, όσον αφορά στις κατ’ ιδίαν διμερείς τους σχέσεις, ενώ σε διεθνές επίπεδο συνεχίζουν να χρησιμοποιούν τον όρο με τον οποίο αναφέρεται προσωρινά από τον ΟΗΕ.

Οι Ελληνικές διεκδικήσεις περιλαμβάνονταν στο από 30 Δεκεμβρίου 1918 Υπόμνημα το οποίο και εξέθεσε με μεγάλη επιδεξιότητα ο Ε. Βενιζέλος ενώπιον του “Συμβουλίου των Δέκα” στις 3 Φεβρουαρίου 1919 το οποίο και βρήκε ευμενή απήχηση με εξαίρεση του Αμερικανούς και κυρίως αντίθετους του Ιταλούς. Γνωρίζοντας έτσι ο Βενιζέλος εκ των προτέρων την στάση αυτών στο σημείο βοήθειας των συμμάχων προς την Βουλγαρία για την έξοδο στο Αιγαίο λαμβάνοντας τον λόγο ζήτησε την εφαρμογή της αρχής των Εθνοτήτων της Θράκης της οποίας το δυτικό τμήμα έπρεπε να παραχωρηθεί στην Ελλάδα.
Βέβαια εκτός της Ελλάδος και η Οθωμανική Αυτοκρατορία διεκδικούσε τη δυτική Θράκη με την από 17 Ιουνίου 1919 έκθεση, το Υπόμνημα της οποίας υποβλήθηκε ακόμη αργότερα στο Συμβούλιο των Δέκα (περίπου 6 μήνες αργότερα από την υποβολή του ελληνικού) το οποίο και απορρίφθηκε από το Συμβούλιο στις 25 Ιουνίου 1919 περιορίζοντας έτσι την μονομαχία διεκδίκησης μεταξύ Ελλάδος και Βουλγαρίας.
Το ζήτημα της ονομασίας επανήλθε στο προσκήνιο από τα τέλη του 2017, καθώς η κυβέρνηση της ΠΓΔΜ δήλωνε προδιάθεση προς την επίτευξη συμφωνίας με σύνθετη ονομασία, μια λύση η οποία είχε γίνει αποδεκτή από τις Ελληνικές κυβερνήσεις από το 2008.
Η προσέγγιση των δύο μερών προς αυτή την λύση συναντά αντίδραση, τόσο στην Ελλάδα από μεγάλο μέρος των πολιτών, όσο και ΜΈΣΑ από την ίδια την Ελληνική Κυβέρνηση όπου ο Πρόεδρος Των Ανεξαρτήτων Ελλήνων και Υπουργός Αμύνης της Κυβέρνησης Κος Πάνος Καμμένος δεν επιθυμεί καμία χρήση του όρου Μακεδονία, και το έχει κάνει γνωστό σε όλους τους Τόνους, θέλοντας να σώσει την Ιστορική κληρονομιά αλλά και το όνομα της Μακεδονίας που ανήκει Αιώνες στους Έλληνες. Ο ίδιος πιστεύει ότι δεν είναι η κατάλληλη στιγμή για λύση του θέματος με τους γείτονες μια και η συνθηκολόγηση αυτή που αναφερόμαστε είναι σε ισχύ 100 χρόνια χωρίς λύση, μια και τα οφέλη για την Πατρίδα μας δεν είναι ορατά, και διαφωνεί να δοθεί οποιαδήποτε Ορολογία, σε μια νέα συνθήκη ( των Πρεσπών ).

100 χρόνια μετά την Συνθήκη του Νεϊγύ του 1919.